In mijn jeugd was mijn motto: alles kun je leren. 

Ik wist heel lang niet wat ik wou na mijn middelbare school, door profielkeuzes was mijn droombaan als dierenarts geen optie meer. Maar als iemand vroeg wat ik dan zou gaan doen, gaf ik aan dat ik alles kon leren, zelfs lassen. 

Maar in al die jaren dat ik heb gestudeerd, heb ik veel geleerd, maar eigenlijk weinig begrepen van wat echt belangrijk is. 

Namelijk hoe ons eigen lichaam werkt. 

Velen zullen de tijd gekend hebben dat ze graag 'slanker' wouden zijn en dat we daar nu aan terug denken en dat gewicht nu helemaal prima hadden gevonden. 

Maar wat gebeurt er nu eigenlijk in ons lichaam? Wat heeft ons lichaam exact nodig? Hoe komt het dat we allemaal zieker en zwakker worden?

Toen mijn zoon veel ziek was en mijn vader een herseninfarct kreeg gingen mijn ogen open en stapte ik vanuit de farmaceutische industrie richting de orthomoleculaire therapie. 

Want ik kon pas helpen als ik daadwerkelijk begreep wat er in het lichaam gaande was. En nu wil ik die kennis graag delen en anderen helpen weer terug in evenwicht te komen. 

Mijn familie is alles voor mij. Mijn man Gerben, en onze twee zoons Hylke en Fedde. Maar naast ons eigen gezin, ook mijn ouders, schoonouders, broers, zwagers en schoonzusjes. Dat familie alles voor mij betekent, heeft er ook wel eens voor gezorgd dat ik mijzelf vergat. Want ik vond dat ik er altijd voor iedereen moest zijn, waardoor ik mijn eigen dromen opzij schoof. Nog steeds, denk ik dat familie vóór alles komt, maar ik ben daarnaast ook goed voor mezelf gaan zorgen door mij te specialiseren in orthomoleculaire therapie.

Vier jaar geleden werd ons familiaire leven zoals we dat kenden compleet op zijn kop gezet toen mijn vader op 55-jarige leeftijd een zwaar herseninfarct kreeg. Een grote shock voor iedereen en uiteindelijk een gigantische verandering in het leven van mijn ouders. Want alle plannen die er lagen voor de toekomst waren ineens niet meer mogelijk, het bedrijf werd verkocht, het huis diende verbouwd te worden en mijn vader was ineens niet meer mijn vader zoals we hem kenden. Achteraf, konden we 8 van de 10 vinkjes zetten bij een verhoogde kans op een herseninfarct… Daar hebben we nu helaas niets meer aan en kunnen we niet meer veranderen. Maar het gaf wel stof tot nadenken.

Onze oudste zoon Hylke werd met 11 maanden voor het eerst (erg) ziek. Met hem zaten we midden in de nacht op bij de dokterswacht. Gelukkig was het voornamelijk de paniek bij mij en niet zo zeer de pseudokroep die het erg maakte. Helaas volgden er in de 3 jaar daarna nog 10-tallen van dezelfde aanvallen en was hij heel vaak ziek. Na een zoektocht kwamen we eindelijk bij de kern van het probleem, een overmaat aan schimmel in de darmen, waardoor zijn weerstand niet optimaal kon werken. Een puzzel met voeding en suppletie heeft ervoor gezorgd dat wij nu een heel blij jongetje in huis hebben die op een ‘normale’ manier ziek is.

En al die tijd dachten wij dat we goed bezig waren qua voeding. Maar hoe meer ik er over ging lezen en mij er verder in ging verdiepen, hoe meer ik erachter kwam dat we soms de plank helemaal mis sloegen. En vaak dacht ik: ‘Waarom weten we dit niet met zijn allen?’, ‘Waarom vertelt niemand dit?’, ‘Waarom leren we dit niet op school?’ En zo ging mijn zoektocht verder tot waar ik nu beland ben als Orthomoleculair Therapeut.